Dit is de tweede cd onder zijn eigen naam van de Poolse pianist Dominik Wania, zeven jaar na zijn debuut “Ravel”. In de tussenliggende jaren maakte hij 2 succesvolle albums met saxofonist Maciej Obara ook voor ECM. Dit solo album werd opgenomen in de beroemde studio van de Zwitserse radio het Auditorio Stelio Molo in Lugano. De schitterende vleugel en de superieure akoestiek werden sinds 2013 gebruikt door vele grootheden in de jazz zoals Carla Bley en Tigran Hamasyan. De muziek van Dominik is van een oorverdovende schoonheid, vloeiend, spiritueel, ingetogen en soms uitbundig en vooral verrassend met al zijn wendingen. De klassieke achtergrond van Dominic is erg goed te horen, de muziek heeft de klankleur en de virtuositeit van klassieke muziek maar zonder de starheid die voortkomt uit het naspelen van de geschreven muziek, hier ervaar je de sprankeling en het onverwachte die ik al te vaak mis in uitvoeringen van klassieke muziek.

Het verbijsterende is het feit dat Dominic volkomen blanco de opname ruimte binnen stapte, alles is pure improvisatie, ongelofelijk knap als je hoort hoe de verschillende “nummers” zich ontwikkelen en tot volle bloei komen qua klankkleur en compositie. De fabuleuze techniek vanuit zijn klassieke opleiding en zijn liefde voor de jazz zorgt voor een uiterst vruchtbare basis voor deze fraaie muzikale uitingen, zijn jarenlange ervaring qua optredens draagt daar natuurlijk ook een steentje toe bij. Al het materiaal is opgenomen gedurende twee dagen, uit de vele improvisaties zijn er tenslotte elf gekozen die nu zijn te horen op dit album. Het album opent met het titelnummer “Lonely Shadows”, een wonderschoon muziekstuk waarin zich toch een vorm van melodie aftekent door de zachtjes deinende klanken, een genot om naar te luisteren.

“New Life Experience” is wat abstracter qua muzikale vormgeving maar het blijft genieten van het zijdezachte toucher van Dominik. “Towards the Light” klinkt zeer ruimtelijk, mede door de stiltes tussen de piano klanken en het langzaam aanzwellende en wegdeemsterende geluid. In “Relatively” gaat het er wat steviger tegenaan met forse aanslagen. Met “Liquid Fluid” komen we weer in rustiger vaarwater en op de een of andere manier doet het spel of de klank van Dominik me hier denken aan Eric Satie, fijnzinnig en melodieus. Ook al ontbreekt er eigenlijk een vast omlijnde melodie, het blijft toch genieten van deze uitermate geslaagde improvisaties. Ik raad eenieder, jazz fan of liefhebber van klassieke muziek, eens kennis te nemen van de muziek van Dominik Wania.

Jan van Leersum